Σαν σήμερα πριν είκοσι χρόνια έφυγε από
τη ζωή ένας μύθος του ελληνικού ΡΟΚ. Φυσικά και μιλώ για αυτόν το μεγάλο καλλιτέχνη
με την θεσπέσια φωνή, τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Θέλετε να μιλήσω για τις δουλειές
του, συνεργασίες κ.λπ.; Να με συμπαθάτε άλλα θα προτιμούσα να μην το κάνω,
άλλωστε είμαι σίγουρος ότι πολύ συνάδελφοι έχουν ασχοληθεί εκτενώς με τον καλλιτέχνη
Παύλο. Εγω θα ήθελα να πω δυο λόγια για τον άνθρωπο, είχα την τύχη μέσον φίλων
να τον γνωρίσω και να μιλήσω μερικές φόρες μαζί του, σαν φοιτητής τότε εγώ, στην
όμορφη Θεσσαλονίκη, την γενέτειρα του! Ο Παύλος ήταν ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο άτομο,
αγαπούσε πολύ τον κόσμο, τους φίλους του, και είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στην αγαπημένη
του μητέρα. Ήταν αντιστάρ, δεν τον ενδιέφερε καθόλου το σταριλίκι, εάν δεν γινόταν
τραγουδιστής, σίγουρα θα έπαιρνε την κιθάρα
του και μαζί με αγαπημένους φίλους θα σιγοτραγουδούσε το ‘να με αγαπάς’ όπως
και πολλά άλλα, στον Περαία, το έκανε άλλωστε. Ήταν όμως και συνάμα επαναστάτης
με την καλή έννοια πάντα, πολλά από τα τραγούδια του αναφέρονταν στον θολωμένο κόσμο
των ναρκωτικών, ταμπού για την εποχή, όποιοι άκουγαν Σιδηρόπουλο ήταν δακτυλοδεικτούμενοι.
Ο Παύλος όμως τραγουδούσε τον πόνο του χρήστη, την απελπισία για την επανένταξη
του στην κοινωνία με το κίτρινο χαρτί σαν εφόδιο, όντας χρήστης ζούσε τον πόνο.
Σήμερα πολλές ροκ βραδιές ξεκινούν με τραγούδια
του Παύλου. Όπως πάντα όλοι οι μεγάλοι μετά θάνατο αναγνωρίζονται!! Παύλο, να είσαι
καλά, οπού και αν είσαι, θα σε αγαπάμε πάντα!!!
Μάνος Σταυριανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου