Σελίδες

Έξι χρόνια χωρίς τον Γιάννη Διακογιάννη – Αφιέρωμα στη μνήμη του


Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1957 στην Αθήνα. Τέλειωσε το Β’ Γυμνάσιο στην οδό Αχαρνών το 1974 και πέτυχε στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Πάτρας. Από τα φοιτητικά του χρόνια αναδείχθηκε σε δραστήριο στέλεχος της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και διετέλεσε υπεύθυνος Νεολαίας και Τύπου του κόμματος στη Αχαΐα, ενώ το 1976 εκλέχτηκε γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής Πάτρας. Ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία το 1980, ως φοιτητής, συνεργαζόμενος με την εφημερίδα "Το Βήμα". Από το Νοέμβριο του 1981 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 1987 ήταν υπεύθυνος του γραφείου της εφημερίδας "Τα Νέα" για τη Δυτική Ελλάδα με έδρα την Πάτρα. Στη συνέχεια, επιστρέφοντας στην Αθήνα πέρασε διαδοχικά από το ελεύθερο, το κοινοβουλευτικό και το πολιτικό ρεπορτάζ των "Νέων". Τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου και Ιονίων Νήσων, γράφτηκε στη συνέχεια στην Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), στο πλαίσιο της οποίας αγωνίστηκε μαχητικά για την αξιοπρέπεια και τη διαφάνεια στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Με εφόδια τη διαρκή ανησυχία του, την αγωνιστικότητα και το πάθος για έναν κόσμο ανεξάρτητο, ελεύθερο και κοινωνικά δίκαιο περιπλανήθηκε σε σχεδόν 100 χώρες από την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία, τη Βόρειο, Κεντρική και τη Λατινική Αμερική.
Κάλυψε για "Τα Νέα", με υψηλό αίσθημα δημοσιογραφικής ευθύνης και με κίνδυνο, συχνά, της ζωής του, τους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στη Μέση Ανατολή, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και βρέθηκε σε ριψοκίνδυνες δημοσιογραφικές αποστολές σε ταραγμένες περιοχές του πλανήτη. Για τις ανταποκρίσεις του και τα καθημερινά του ρεπορτάζ, που μετέφεραν στον έξω κόσμο μια καθαρή και σταθερά προοδευτική ματιά, δέχθηκε πολλές διακρίσεις, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται και τα βραβεία του Ιδρύματος Μπότση, του Ιδρύματος Ελένη Βλάχου, της ΕΣΗΕΑ και της Πανελλήνιας Ένωσης Ημερησίων Εφημερίδων Επαρχιακού Τύπου. Παθιασμένος με τη δημοσιογραφία, την υπηρέτησε με απαράμιλλη εντιμότητα, συνέπεια και ήθος. Ανυπότακτος και χωρίς εκπτώσεις στην τήρηση των αρχών της δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν δίστασε να αντιπαρατεθεί με κάθε μορφής εξουσία.
Πολίτης του κόσμου και συνάμα ανιδιοτελής πατριώτης, συμπαραστεκόταν έμπρακτα στα όπου γης απελευθερωτικά κινήματα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον αγώνα για μια ελεύθερη Κύπρο, την οποία όνειρό του ήταν να δει χωρίς στρατό κατοχής. Στάθηκε πάντα στο πλευρό των ταπεινών και καταφρονημένων αυτού του κόσμου. Υπέρμαχος των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, έδινε πάντα το παρόν σε κάθε μορφής πρωτοβουλία για την προστασία των ανθρώπινων αξιών και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής. Έφθασε μάλιστα μέχρι το βήμα της έδρας του ΟΗΕ όπου, ως εκπρόσωπος του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, κατήγγειλε την προσπάθεια διάλυσης της επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του διεθνούς Οργανισμού. Συγγραφέας τριών βιβλίων, τα έσοδα των οποίων διέθετε για πολιτικούς και κοινωνικούς σκοπούς. Το 1986 εκδόθηκε το έργο του "Στα Σύνορα της Φωτιάς", ένα οδοιπορικό στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής με σημαντικές συνεντεύξεις που πήρε, μεταξύ άλλων, από τον Ντανιέλ Ορτέγκα, την Ορτένσια Αλλιέντε, κόρη του δολοφονημένου προέδρου της Χιλής, και τον Ερνέστο Γκεβάρα, πατέρα του θρυλικού επαναστάτη Τσε. Τα έσοδα της έκδοσης τα πρόσφερε για την ανάπτυξη της Παιδείας στη Νικαράγουα, την περίοδο που στην εξουσία βρισκόταν το νεοπαγές επαναστατικό κίνημα των Σαντινίστας. Ακολούθησε το 1987 το "Μετά τον Τσε και τον Αλιέντε", βιβλίο στο οποίο αφηγείται μια ακόμη περιπλάνησή του, αυτή τη φορά στη Λατινική Αμερική, όπου αναζήτησε την κοινή μοίρα που συνδέει τις χώρες αυτές με την μαρτυρική Κύπρο και την Ελλάδα, εξαιτίας των διαρκών παρεμβάσεων των ΗΠΑ.
Το 1992, με δικά του έξοδα, εκδίδει το βιβλίο "Δυο Φεγγάρια στην Αμερική", στο οποίο καταθέτει τις εντυπώσεις του από ένα ταξίδι 35 ημερών, στη διάρκεια του οποίου διέσχισε απ’ άκρη σ’ άκρη τις ΗΠΑ και τον Καναδά, καταγράφοντας με τον δικό του αυθεντικό τρόπο το σύγχρονο προφίλ της Βόρειας Αμερικής. Χρέος τιμής για τον ίδιο ήταν και η επιμέλεια της έκδοσης του βιβλίου "Οι ανυπότακτοι της Σύμης", που έγραψε ο πατέρας του Ελευθέριος Γ. Διακογιάννης, ένας από τους αφανείς ήρωες του πατριωτικού αγώνα για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από την Ιταλική κατοχή και την Αγγλική επικυριαρχία. Άνθρωπος με βαθιά πολιτιστική καλλιέργεια -εξαίρετος πιανίστας ο ίδιος, μολονότι αυτοδίδακτος- πρωταγωνίστησε στην καθιέρωση δύο κορυφαίων πολιτιστικών θεσμών στην ελληνική περιφέρεια: Διαδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο στο ξεκίνημα του Φεστιβάλ της Πάτρας το 1986 και υπήρξε ο εμπνευστής και ο δημιουργός από το 1995 μέχρι το 2002 του Φεστιβάλ στο ακριτικό νησί της Σύμης, γενέτειρα του πατέρα του, στο οποίο κατάφερε να ενώσει το καλλιτεχνικό όραμα σπουδαίων ανθρώπων απ΄ όλο τον κόσμο οι οποίοι συμμετείχαν αφιλοκερδώς.
'Έφυγε' στις 16 Δεκεμβρίου του 2006 αλλά μένει πάντα στην καρδιά μας. 

ΑΡΓΥΡΗΣ ΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τον Γιάννη τον γνώρισα σαν πολεμικό ανταποκριτή στη τελευταία σύρραξη  στο Ιράκ το 2003. Σαν πρώτη εντύπωση που είχα πριν τον γνωρίσω ήταν ενός ήρεμου και λόγιου ανθρώπου με πολύ καλό όνομα σαν κοινοβουλευτικό συντάκτη, και αρθογράφου μιας μεγάλης εφημερίδας. Όμως εκεί είδα το αντίθετο, έναν μάχιμο ρεπόρτερ με τον απαιτούμενο τσαμπουκά, να κάνει ρεπορτάζ στης πιο επικίνδυνες ζώνες του πολέμου! Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι λείπει από τον δημοσιογραφικό και πολιτικό χώρο, αυτή η ηρεμία η στωικότητα και η αγάπη, του ευπατρίδη Γιάννη Ε Διακογιάννη.

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Είναι κάποιοι άνθρωποι που όταν φύγουν δεν αποχωρούν, μένουν κοντά, και παραμένουν, χωρίς να καταφέρει ούτε ο θάνατος να διαγράψει την τροχιά τους. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Γιάννης Διακογιάννης και  λέω είναι γιατί δεν έχει φύγει ποτέ από τη ζωή μας και από την καρδιά μας! Με τον Γιάννη ζήσαμε πολλές ωραίες και συγκινήθηκες στιγμές προς την υλοποίηση του οράματός του για την νησιωτική Ελλάδα και δη για τη μικρή και αγαπημένη του Σύμη, ως κέντρο πολιτισμού και γραμμάτων, με το φεστιβάλ που έγινε παγκοσμίως γνωστή! Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι ήταν μεγάλη τιμή για μένα η φιλία και η αγάπη του ευπατρίδη Γιάννη Ε Διακογιαννη!

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΣΑΡΡΗΣ
Είναι μεγάλη  ατυχία να λείπουν στις μέρες μας, στης μέρες αυτής της κρίσης,  δημοσιογράφοι σαν τον Γιάννη. Ο Γιάννης ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, ανιδιοτελής και ό,τι έκανε, το έκανε με αγάπη. Τι να πρωτοθυμηθώ, τα αμέτρητα ταξίδια του σε χώρες της λατινικής Αμερικής, ώστε να προσφέρει βοήθεια σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη; Τις πολεμικές ανταποκρίσεις από την Σερβία, όπου από εκεί πιθανόν ‘κληρονόμησε’ το μελάνωμα, στο Ιράκ δύο φορές; Συνέντευξη με το νούμερο 2 του καθεστώτος των Ταρικ Αζίρ; Αλλά αυτό που μου έχει μείνει και θα ήθελα να το πω, είναι όταν μιλούσαμε από το Ιράκ, τις μέρες που είχαν χτυπήσει το ξενοδοχείο των δημοσιογράφων, ‘Παλεστάιν’ και τον παρακαλούσα να γυρίσει πίσω μου έλεγε: «Προτιμώ να μείνω και να ‘φύγω’ μαζί με αυτούς τους ανθρώπους παρά να γυρίσω και να είμαι άχρηστος για αυτούς». Κλείνοντας θα αναφερθώ στην αγαπημένη του Σύμη: μαζί ξεκινήσαμε ένα όμορφο ταξίδι πολιτισμού με επίκεντρο το νησί μας. Χάρη στον Γιάννη ήρθαν μεγάλοι καλλιτέχνες πολιτικοί και άνθρωποι των γραμμάτων αφιλοκερδώς για να δώσουν ένα διαφορετικό τόνο στο όμορφο νησί μας και το φεστιβάλ να γίνει παγκοσμίως γνωστό. Και ο Γιάννης; Ένας σεμνός άνθρωπος που ήταν πάντα πίσω από τα φώτα, και με κατάθεση ψυχής να καμαρώνει το φεστιβάλ του. Αυτός  ήταν ο Γιάννης, ένας μεγάλος άνθρωπος! 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ Α. ΜΥΛΟΠΟΥΛΟ, ΠΡΥΤΑΝΗ ΑΠΘ
Ήταν σπάνιος άνθρωπος. Από αυτούς που αν είχαμε περισσότερους, η Ελλάδα δεν θα είχε περιέλθει στη σημερινή δεινή κατάσταση. Ανιδιοτελής και πατριώτης. Σου έδινε την εντύπωση του ανθρώπου που έχει επωμιστεί μια αποστολή και που υπηρετούσε αξίες. Όλες οι επιλογές της ζωής του αντανακλούσαν αυτή τη στράτευσή του στην προσφορά και την υπηρεσία αξιών όπως η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η συνέπεια, η δικαιοσύνη, η κοινωνική ευαισθησία, η αγάπη για την πατρίδα, η αλληλεγγύη σε όσους το έχουν ανάγκη. Από την προσήλωσή του στην έντυπη δημοσιογραφία και στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ στα ΝΕΑ, παρά τις σειρήνες της τηλεόρασης που του υπόσχονταν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα και καλύτερη ζωή, μέχρι την μακρόχρονη εθελοντική προσφορά του στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, στην ακριτική Σύμη, η οποία κάποτε πρέπει να αντιληφθεί ότι στο φεστιβάλ της, που ο Γιάννης δημιούργησε και στήριξε όσο τίποτε, οφείλει πολλά από τη σημερινή της φήμη και ευημερία κι από τα ταξίδια του στη Λατινινκή Αμερική, έως τις πολεμικές του ανταποκρίσεις στη Σερβία και την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, παντού και πάντοτε η ζωή του στιγματίστηκε από την επίμονη προσκόλλησή του σε σε αξίες που πίστευε κι από την εθελοντική του προσφορά για την επίτευξη στόχων που είχε οραματιστεί. Όποιος γνώριζε τον πατέρα του, τον Λευτέρη Διακογιάννη και την ηρωική ιστορία του να αποδράσει από τη Σύμη, έφηβος ακόμη, αψηφώντας τα Γερμανικά κανόνια και στη συνέχεια να καταταγεί εθελοντικά και να πολεμήσει στο πλευρό των συμμαχικών στρατευμάτων στη Μ. Ανατολή κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής πάντως, οπωσδήποτε δεν εκπλήσσεται από τη ζωή του γυιού του, του Γιάννη Διακογιάννη...
Λένε ότι δυστυχώς οι καλοί φεύγουν πρώτοι. Ο Γιάννης, δυστυχώς γι αυτόν αλλά και για μας, υπήρξε ακόμη και σ´ αυτό συνεπής... 

---------------

Είχα ανάγκη να κάνω ένα αφιέρωμα, στο καλό μου φίλο Γιάννη Ε Διακογιάννη. Ακούγοντας τις δηλώσεις αγαπημένων φίλων, προσπαθούσα να βρω και εγώ κάτι για να χαρακτηρίσω τον Γιάννη μας, αλλά αδυνατώ. Ζητώ συγγνώμη ίσως οφείλεται στην συγκινησιακή φόρτιση που με διακατέχει, γράφοντας για ένα φίλο που πάντα πιστεύω ότι είναι ανάμεσα μας και θα δω αυτό το ‘αινιγματικό του μειδίαμα’. Το μόνο που έχω να σας πω είναι αυτό που είχε γράψει το Μάρτιο του 2006 στην οικογένεια του και σε κάποιους καλούς φίλους, γνωρίζοντας μόνον ο ίδιος για την ασθένεια του. Ίσως καταλάβαινε ότι θα μας άφηνε.
Ταξίδεψα, αγάπησα, με αγάπησαν, πάλεψα, συγκρούστηκα. Ήμουν τυχερός. Σας χαιρετώ!!

Γεια σου και χαρά σου Γιάννη!!!! - Μάνος Σταυριανός 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου